De laatste weken naar de gemeenteraadsverkiezingen zijn ingezet. En dat maakt sommige mensen blijkbaar extra nerveus. De voorbije dagen kwamen me enkele bijzondere anekdotes uit verschillende Brusselse gemeenten ter ore.

Laten we met het meest onschuldige beginnen: een eigenaar van een winkelpand, die ook een rol achter de schermen speelt in de gemeentepolitiek, verplichtte zijn huurder -de exploitant van de handelszaak- om een affiche van een kandidaat onmiddellijk te verwijderen. Beetje flauw.

Ander verhaaltje: een Brusselaar met een bepaalde culturele achtergrond (u weet, in de hoofdstad heeft elke kandidaat wel een bepaald 'etiket', een 'voornaam', van Vlaming tot Albanees, van Marokkaan tot Congolees, enz - zelfs al is Brusselaar onze familienaam) wil kandideren op een politieke lijst en krijgt vanuit diens gemeenschap een onaangenaam telefoontje met de dwingende vraag om zich niet op de lijst te zetten. Pure intimidatie van bedenkelijk allooi.

De hoofdvogel: een Brusselse ondernemer wil een café heropenen. Hij had al enkele andere cafés en een goede relatie met de burgervader van de betrokken gemeente. Nu de middenstander ook nog eens kandidaat-gemeenteraadslid is voor een concurrerende lijst van de burgemeester, wordt de vergunning om te openen duidelijk op de lange baan geschoven en de cafébaas krijgt een duidelijke wenk dat men hem voortaan vanuit het gemeentehuis extra in het oog zal houden. Dit ruikt naar machtsmisbruik.

De affiche werd verwijderd.

De kandidatuur kwam alsnog in orde.

Het café werd onlangs feestelijk geopend.

Maar deze dingen tonen aan dat sommige mensen nog altijd niet goed begrepen hebben wat een liberale democratie inhoudt. Opkomen voor een overtuiging, een faire krachtmeting om zoveel mogelijk kiezers daarvan te overtuigen, meer is het niet. Meer nog, het is de evidentie zelf.

Politici zijn geen heiligen (en moeten dat ook niet zijn) maar de democratie is dat wel.

Sven Gatz

L'intimidation est l'arme des faibles

Il ne reste plus que quelques semaines avant les élections communales. Et cela rend apparemment certaines personnes très nerveuses. Ces derniers jours, j'ai eu écho d'anecdotes insolites survenues dans différentes communes bruxelloises.

Commençons par la plus anodine : le propriétaire d'un commerce, qui joue également un rôle dans les coulisses de la politique communale, a obligé son locataire - l'exploitant dudit commerce - à retirer immédiatement l'affiche d'un candidat. C'est petit.

Autre histoire : un Bruxellois avec un certain bagage culturel (vous savez, dans la capitale, chaque candidat a une certaine « étiquette », un « prénom », du Flamand à l'Albanais, du Marocain au Congolais, etc. - même si Bruxellois est notre nom de famille) veut se présenter sur une liste politique et reçoit un appel téléphonique désagréable de sa communauté, l'obligeant à ne pas s'inscrire sur la liste. De l'intimidation pure et simple d'une qualité douteuse.

L'apothéose : un entrepreneur bruxellois veut rouvrir un café. Il possède déjà plusieurs autres cafés et entretient de bonnes relations avec le bourgmestre de la commune concernée. Maintenant que le commerçant est également candidat au poste de conseiller communal pour une liste rivale du bourgmestre, le permis d'ouverture est clairement mis en suspens et le propriétaire du café se voit clairement signifier qu'il sera dorénavant surveillé de plus près par la commune . Cela sent l'abus de pouvoir.

L'affiche a été retirée.

La candidature a été maintenue.

Le café a récemment été inauguré de manière festive.

Mais cela montre que certaines personnes n'ont toujours pas compris ce que signifie la démocratie libérale. Défendre une croyance, faire une juste démonstration de force pour en convaincre le plus grand nombre d'électeurs possible, rien de plus. Plus que cela, c'est l'évidence même.

Les responsables politiques ne sont pas des saints (et ils ne doivent pas l'être), mais la démocratie l'est.

Sven Gatz